Świeżo po skończeniu: serial Shadowhunters

Ulubiona seria

Są takie serie książek, do których mamy sentyment, które uwielbiamy, które czytamy wielokrotnie, które nigdy nam się nie znudzą. Dary Anioła należą do zaszczytnego grona moich ulubieńców, serii, które kocham, ubóstwiam... Cassandra Clare właściwie rozpoczęła moją przygodę z czytaniem na poważnie, książki zawsze gdzieś ze mną były, ale to dzięki Darom odkryłam, ile to może sprawiać radości, dzięki czemu dziś czytam nałogowo.

Takich serii dla mnie jest kilka, ale nie sądźcie, że post ten rozpoczęłam całkowicie bez żadnego nawiązania do tego serialu. Jest to przecież powtórna ekranizacja serii Cassandry Clare. Wcześniej miałam okazję oglądać film, oczywiście wybrałam się na niego do kina, ale większość bohaterów nie zachwycała i teraz nawet nie chcę go wspominać. Domyślacie się pewnie, że do, tym razem, serialu miałam ogromne oczekiwania i spore obawy. Czy to się uda? Czy to mnie wciągnie?


Fabułę serialu chyba każdy zna, sądzę, że większość blogosfery choć raz miała okazję czytać recenzję
jakiejś książki Cassandry Clare o Nocnych Łowcach lub co równie prawdopodobne, czytać po prostu powieść z serii. Mimo to napiszę, o co w tym wszystkim chodzi. Tym bardziej, że fabuła serialu ma nieznaczne zmiany fabularne.

Clary jest młodą dziewczyną, która w swoje osiemnaste urodziny zaczyna dostrzegać dziwne zdarzenia, w czasie wyjścia do klubu spotyka chłopaka, którego poza nią nie dostrzega nikt, idzie za nim i ogląda jeszcze dziwniejszą scenę, facet wraz z dwójką innych podobnie do niego ubranych osób, walczy z przemieniającym się w potwora mężczyzną. Od tej nocy świat dziewczyny wywraca się do góry nogami. Odkrywa ona, że świat nie jest taki jak sądziła, że wokół niej istnieją demony, a przed wyniszczeniem ludzi świat chronią Nocni Łowcy, do których jak się okazuje i ona należy...

Nic nie poradzę na to, że uwielbiam tę serię całym sercem i od pierwszego odcinka czułam niemałe podekscytowanie. Co prawda początek nie zapowiadał się najlepiej. Efekty wołały o pomstę do nieba, gra aktorka nie była, oględnie mówiąc, najlepsza, wprowadzono wiele zmian, ale jakoś od czwartego, może piątego odcinka wszystko zaczęło się zmieniać i moje serce całkowicie przepadło, wyczekiwałam każdego kolejnego odcinka z niecierpliwością, czasem nawet nie czekałam na tłumaczenie, bo to było dla mnie za wiele. Apogeum mojej ekscytacji osiągnęłam oglądając cudowny, niesamowity, zachwycający, wciąż nie mogę o nim zapomnieć, odcinek 12.

Wróćmy jednak do początków. W pierwszych odcinkach najmniej podobały mi się efekty specjalne, były po prostu sztuczne, odrzucające wręcz, ataki serafickimi mieczami wyglądały trochę jak walki mieczami świetlnymi, a ja wyobrażałam to sobie całkowicie inaczej. Rozpadające się demony też jakoś nieciekawie wyglądały... Do tego wiele zmian, instytut pełen nowoczesności, Magnus właścicielem klubu, inaczej prowadzona fabuła niż w książce...

Ale później to wszystko powoli, albo wracało do normy, albo zaczęło mi się nawet podobać, albo po prostu było lepszym rozwiązaniem niż w książce. Szczególnie, do tego ostatniego, mogę dodać zmianę wieku bohaterów, jako że bohaterowie są dorośli, to co robią wydaje się bardziej realne.

A skoro już mowa o bohaterach, wspomnę o grze aktorskiej. Największe zastrzeżenia przez cały sezon
mam do Kat odgrywającej Clary, w książce również była to dość irytująca dziewczyna, ale mnie najbardziej razi mimika aktorki, jest nienaturalna, przekoloryzowana, najlepiej pokazała się w odcinku w innym wymiarze, tam zagrała lepiej, żywiej, zabawniej. Matka Clary, której tak naprawdę było niewiele, też nie wypadła w moich oczach najlepiej. Kiedy się pojawiała nie mogłam odczuć jej przywiązania do córki, w ogóle nie czytałam z niej żadnych emocji. Podobnie było na początku z Luckiem, na którego postać wciąż nakładała mi się sławna reklama. Później jednak, kiedy brał udział w scenach poza komisariatem, wszystko zaczęło się lepiej układać, a nawet zaczęłam go lubić. Nie jest to jeszcze jakąś wielka sympatia i wciąż uważam, że mógłby oddać swoją postać lepiej, ale w porównaniu do pań wyżej wymienionych dawał radę.

Skoro już się wyżaliłam, przejdę do moich ukochanych bohaterów, a zebrało się ich trochę, dzięki nim prawie skakałam czekając na kolejny odcinek i wciąż chciałam więcej. Najpierw Izzy. Od pierwszych odcinków była wyrazistą osobowością, ale z każdym kolejnym epizodem rozwijała się i stawała postacią, którą pokochałam. Była niezłomna, broniła swoich wartości, do tego wnosiła wiele humoru, kibicowała

Malecowi i całkowicie wspierała brata. Ich relacja była niesamowita, przemyślana, cała trójką Lightwoodów okazała się doskonale przedstawionym rodzeństwem, widać było pomiędzy nimi uczucie, ciepło i wzajemną pomoc. A skoro wspominam o Lightwoodach, to na pierwszy plan wychodzi Alec. Bohater niesamowity,

rozbudowany, realnie osadzony w wydarzeniach, przeżywający rozterki, próbujący walczyć dla swojej rodziny, a jednocześnie szukający szczęścia. Kocham go całym sercem, kibicuje mu i wcale nie obraziłabym się, gdyby wciąż było go więcej, dla mnie to on mógłby być głównym bohaterem. Nie mogłabym zapomnieć o zabawnym, czarującym Najwyższym Czarowniku Brooklynu. Jak już wspomniałam, scenarzyści początkowo zmienili jego postać, ale później stał się takim Magnusem, jakiego znałam. Dzięki niemu przeżywałam masę emocji, wychodziła na jaw jego przyszłość, niezwykle bogata, a także problemy w związkach, które przezywał, sprawiały, że szalałam. #Malec forever! Musiałam to wtrącić. Historii o czarodzieju tak wiekowym może być wiele, twórcy wciąż mogą coś o nim tworzyć, ponoć w drugim sezonie mają użyć opowiadań, które napisała Clare, a zdradzę Wam, że jest tam opisana randka Maleca. Nie mogłabym pisząc o Magnusie nie wspomnieć o jego humorze. Ten bohater wciąż mnie rozbrajał, z każdym z bohaterów potrafił zawiązać zabawną interakcję, jednocześnie dramatyczne sceny oddawał równie dobrze. Na koniec zaś Simon. W książce początkowo był ciapą, zakochaną w swojej przyjaciółce, co można było dostrzec z łatwością, tutaj od początku miał w sobie pewien urok, który polubiłam. Jego przemiana doprowadziła jednak do tego, że zaczęłam go uwielbiać. On również dodawał całej opowieści humoru, zabawy. Taki trochę geek, ale nie da się go nie polubić. Stworzył świetną relację z Clary. Naprawdę wyczuć można było między nimi długą więź, znali się od podszewki.

Jak już wspomniałam, przy okazji Izzy, największym plusem są relacje pomiędzy bohaterami, tu naprawdę widać oddziaływanie. Mam tyle niespodziewanych shippów, że aż sama się sobie dziwię. Ale zakochałam się w Malecu, od kiedy tylko pojawiła się się ich pierwsza wspólna scena. Potem wyszło ciekawe połączenie, o którym w książce nigdy bym nie pomyślała, czyli Saphael. Oni niesamowicie do siebie pasują! Choć wciąż czekam na Sizzy i Clace, które w tym sezonie miało ogromne problemy, czytelnicy wiedzą... Zdradzę Wam, że gdyby nie to, że całym sercem jestem za Malecem, kibicowałabym też Jalecowi, naprawdę. Ten parring, serialu(nie w książce) mnie oczarował, jako przyjaciele są cudowni, ale pomiędzy nimi jest też tyle chemii, mimo problemów widać, że na sobie polegają, są dla siebie ważni, że są niczym bracia... Ostatni odcinek i tekst Jace, Alec nie myśl stellą, padłam i nie wstawałam...

Serial ma bowiem masę takich rozbrajających scen. Kubek dla najlepszego taty, scena na komisariacie, kiedy Jace udawał chłopaka Clary, Magnus i jego teksty, Izzy broniąca Aleca, Alec czarujący policjantkę uśmiechem... Mogłabym tak wymieniać długo, ale właśnie takie sceny sprawiały, że wyczekiwałam z rosnącą niecierpliwością na kolejny odcinek. I chciałam więcej, znacznie więcej!

Byłam zauroczona niektórymi odcinkami, których tak naprawdę w ogóle nie powinno być, jeśli serial wzorowałby się 100% na książce. Mianowicie jeden z lepszych odcinków, kiedy bohaterowie przenieśli się do innego wymiaru, całkowicie inna rzeczywistość, niesamowita możliwość dla aktorów, twórców i naprawdę wszyscy podołali! Kolejnym takim odcinkiem był mój ulubiony, czyli 12. Tak naprawdę ślub, jaki tam miał miejsce, w książce nawet nie był wspomniany, ale za to jaki emocjonalny odcinek zafundowali nam dzięki niemu twórcy. Takich przykładów, ale już drobniejszych byłoby więcej, ale nie będę wszystkich wypisywać.

Na koniec troszkę o ostatnim odcinku. Był pełen emocji! Ogólnie ostatnie odcinki zaczynały rozwalać mnie psychicznie, najpierw to wyczekiwanie, później pełne obaw oglądanie, chwile radości, szczęścia, niepewności, lęku, ulgi... Mieszanka wybuchowa! Ale wracając do ostatniego epizodu, był niesamowity, pełen akcji(walka niesamowicie autentyczna, gwałtowna i zachwycająca). Większość wątków została zakończona w takich momentach, że aż chcę się je poznawać dalej, nic nie jest jasne, wszystko pozostawia znaki zapytania, do tego wiele obaw niosą sceny ostatnie. Jak bym chciała się Wam jeszcze wyżalić, ale też nie chcę nic zdradzać. Wiedzcie, że dzieje się, oj dzieje!

Przepraszam Was, że ta opinia nie jest merytoryczna, ale chciałam wypisać swoje wrażenia świeżo po serialu, nowy odcinek obejrzałam od razu, ale wrażenia nawet po kilku dniach są świeże i nieskładne. Spodziewajcie się za jakiś miesiąc(po maturach) ponownej opinii, bardziej rzeczowej. Ja już chcę wrócić do tego serialu, obejrzeć go ponownie. A wszystko to podsycają informacje o kolejnym sezonie, który ponoć już we wrześniu! Wyczekujecie? Jak Wasze wrażenia? :)

PS. Cykl "świeżo po skończeniu" będzie zawierał wpisy z recenzją niemające wiele wspólnego, bardziej emocjonalne i mające na celu moje wypisanie się. ;)
PS2. Powklejałam gifów, ile mogłam, ale są cuuuuuudowne! <3