Krwawy szlak

Niektóre drogi są cięższe i bardziej niebezpieczne od innych. Niektóre obszary wolałyby na zawsze zostać bezludne. Niektóre przesmyki mogą być naprawdę nieprzyjemne. Niektóre miejsca walczą z człowiekiem na każdym kroku. Niektórzy ludzie zaciekle bronią swego terytorium. Niektóre szlaki spływają krwią wędrowców. Czy chcesz się wybrać w tę podróż?

Saba mieszka wraz z bratem bliźniakiem, młodszą siostrą i ojcem nad Srebrnym Jeziorem, w którym jest naprawdę mało wody. Ich matka odeszła wiele lat temu, od tego czasu na ustach ojca nie potrafi zagościć uśmiech, a Saba nie potrafi spojrzeć z miłością na swoją siostrę - Emmi. Ich matka zginęła podczas przedwczesnego porodu, za co dziewczyna obwinia dziecko. Najlepszy kontakt ma ona ze swoim bratem, jest dla niej najważniejszy, kocha go i podziwia. Nie są najszczęśliwszą rodziną, ale moją swoje miejsce i są bezpieczni, ale do czasu. Kilka miesięcy przed letnim przesileniem do ich chaty przyjeżdżają jeźdźcy. Saba i Lugh walczą zaciekle, ale porywacze osiągają swój cel. Zabierają ze sobą jej brata, a dodatkowo zabijają jej ojca. Dziewczyna wie, że musi znaleźć brata, wyrusza na poszukiwania, bo obiecała Lughowi, że go znajdzie.

„Bo wszystko jest napisane. Wszystko jest ustalone.

 Życie tych, którzy się narodzili.

Życie tych, którzy wciąż czekają na swoje narodziny.

Wszystko zapisano w gwiazdach na początku świata.”

Wiedziałam od samego początku, że muszę przeczytać tę książkę, że muszę poznać historię, która zachwyciła już tak wiele osób. Rzadko czytam książki zaraz po kupieniu, gdy nie są to kontynuację, ale z tą zrobiłam wyjątek. „Krwawy szlak” zaczęłam czytać, gdy tylko książka wpadła w moje ręce. I nie żałuję. Pierwsza część Kronik Czerwonej Pustyni niesamowicie mi się spodobała, była brutalna, prawdziwa i pełna zwrotów akcji. Moira Young stworzyła historię, którą chcę poznać dalej. Ale najpierw postaram się i Was zachęcić do jej lektury.

Od pierwszych rozdziałów w oczy rzuca się, że świat, w jakim żyją bohaterowie odbiega od współczesnego, w jakim żyjemy my. Najpierw autorka ukazała mi krajobraz prawie pustynny, w którym  zamiera życie, w którym jedynymi ludźmi jest rodzina Saby. Dzięki temu doskonale możemy dostrzec relacje między członkami rodziny, w dużej mierze napięte. Szczególnie ukazana jest wrogość Saby i Emmi, mocna więź między bliźniakami, napięcie między ojcem, a synem. Każda z osób próbuje łagodzić spory pomiędzy resztą, ale nie zawsze się to udaje. Często padają mocne słowa, których można żałować, ale dopiero po wypowiedzeniu. Patrząc na taką rodzinę nie widać pełnego obrazu miłości, ale chce się, by on tam był. To napięcie pomiędzy członkami uderza w czytelnika, wielokrotnie podczas początkowej lektury chciałam odłożyć książkę, ale nie zrobiłam tego.

W dalszej części powieści odkrywają się przed nami nowe terytoria, nowe miejsca i poznajemy część genezy tego świata. Oczami wyobraźni na pustyni widziałam stare domy, samochody, wieżowce, inne pojazdy, które znajdują się w naszych realiach. Jednak były one zasypane przez piasek, niedostępne, znoszone. Tak jakby nasza cywilizacja została zasypana tonami piasku. Nie przypomina sobie, by autorka dokładnie podoła, co stało się z większością ludności, jednak patrząc na tamtejsze zmiany pogody i klimat można się wiele domyślić.

Główna bohaterka jest zarazem narratorką powieści, patrzymy na wydarzenia jej oczami. W odbiorze treści w ogóle to nie przeszkadza. Główna bohaterka jest silna, bezkompromisowa i pewna tego, do czego dąży, taka sama jest jej narracja. Nie ma tu rozbudowanych przemyśleć, jest plan, działanie, a czasem nawet brak planu, a jedynie luźne pomysły.  Jednak nie narracja jest w książce najbardziej ciekawa, a budowa. Tekst został pozbawiony typowych dla rozmów myślników. Sądzę, że niektórym zwłaszcza w początkowej fazie może to utrudnić czytanie, ale szybko da się przyzwyczaić. Wszystkie treści i te, które myśli bohaterka i te, które są rozmowami są nam przekazywane w ten sam sposób, bez żadnych wyróżnień. Dodane są jednak takie treści, jak np. „Powiedziała Emmi”, czy” krzyknęłam”. Moim zdaniem, gdy już dowiemy się, co i jak, czytanie idzie gładko i urozmaicenie to nie sprawia trudności, a dodaje powieści nowego wyrazu.

Nie tylko postać głównej bohaterki jest dobrze wykreowana, ale również postaci poboczne. W książce początkowo poznajemy ich mało, ale z biegiem akcji ich liczba coraz bardziej się zwiększa. Pojawiają się nowi przyjaciele, ale również wrogowie. Każda z postaci zapada w pamięć, nie zawsze imieniem, ale czynami, czy charakterem.

Jedną z ciekawszych postaci jest tajemniczy, arogancki Jack. Nie będę ukrywać, że takie męskie osobowości zawsze zapadają mi głęboko w pamięć. Jak się pewnie domyślacie to właśnie on wraz z Sabą tworzy główny związek w książce. Autorka jednak nie stworzyła nierealnej więzi, a relacje, które tworzy się powoli. Urocze były ich sprzeczki, przekomarzania i prawdziwe kłótnie. To osoby z mocnymi charakterami i nie obyło się bez zgrzytów. Warto też zauważyć, że ich więź nie wybija się ponad wydarzenia główne, jest on wątkiem pobocznym i nie odgrywa kluczowej roli. Saba w narracji również nie rozpływa się nad pozytywami Jacka, a próbuje zniszczyć w sobie kiełkujące uczucie. Choć jej próby są bezowocne ciekawie się na nie patrzy.

Najważniejszą kwestią w całej książce jest poszukiwanie brata Saby. Chłopak został porwany przez jeźdźców, jednak nie było to zwykłe porwanie. Ono swoje korzenia miało zdecydowanie wcześniej, ale fakty z nim związane poznajemy stopniowo. Cała droga Saby za bratem przebiega burzliwie, to nie jest spokojna wyprawa, ale pewna przeciwności i niebezpieczeństw. Dziewczyna co chwila napotyka na nowe kłopoty, a największe czekały ją w odwiedzanym mieście. Uważam, że pomysł na takie położenia był niesamowicie intrygujący i nowatorki. Jeszcze nie spotkałam się z taką wersją areny do walki. Autorka pomijała w sporej mierze brutalność tego miejsca, ale można sobie dokładnie wyobrazić, co tam się działo. Aż ciarki przechodzą, powrót do walk gladiatorów...

„Martwe jezioro. Martwa ziemia. Martwe życie.”

Warto też zauważyć, że do czytania zachęca również okładka, wygląda ciekawie i wyróżnia się na tle innych powieści tego typu. Pasuje do treści, obrazuje doskonale miejsce, w jakim żyła bohaterka. Mam nadzieję, że kolejne tomy będą dopasowane poziomem do tej grafiki.

Podróż przez Czerwoną Pustynię była ciężka, niebezpieczna, pełna przygód i niespodzianek, choć nieczęsto przyjemnych. Jednak szlak pokonałam z podniesioną głową, teraz u celu mogę jedynie czekać na dalszy przebieg wypadków. „Krwawy szlak” to niebezpieczne miejsce, mnie wciągnęło w swoje sidła. Uważaj, bo możesz być następna/y!

Ocena: świetna [6/6]

Autor: Moira Young

Tom: I

Wydawnictwo: Egmont

Ilość stron: 400

Cena: 38zł

Data przeczytania: 2014-04-26

Skąd: domowa biblioteczka

Kroniki Czerwonej Pustyni:

Krwawy szlak  ---  Rabel Heart  ---  Raging Star

Wyzwania, w których bierze udział ta książka:

1. Czytam fantastykę

2. Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 

3. Book lovers

4. Czytam literaturę amerykańską

5. Serie na stracie

6. Dystopia 2014 

7.  Fantastyczna dwunastka 

PS. Czy chciałby ktoś się wymienić za "Klątwę tygrysa" lub "Niebo jest wszędzie". Mam na zbyciu. ;P