Kłamczucha - "Piątek z Jeżycjadą"

Są ludzie, którzy kłamią, bo chcą coś ukryć. Są też tacy, których się do tego zmusza. Czasem poznajemy takich, którzy kłamią, by się przypodobać. Jeszcze inni kłamią, bo tak się pogubili, że już nie mogą zmienić swojej drogi. Ale są i tacy, którzy kłamią, bo lubią, bo sprawia im to przyjemność, bo nie chcą mówić prawdy.

Do takich ludzi należy Kłamczucha, czyli tytułowa bohaterka drugiej części Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz.  Kłamczucha to tak naprawdę Anielka, który nie widzi innej drogi niż kłamać. Potrafi fantazjować, upiększać się w oczach innych. Zawsze działa tak, by wszystko uszło jej na sucho, by to ona wyszła na biedną, niekochaną małą dziewczynkę. Myślicie, że takiej osoby nie da się polubić, mylicie się jednak.

Anielka jest w tym wszystkim tak autentyczna, taka naturalna i prostolinijna, że nie da się jej polubić. Czasem wydawała mi się szalona, często impulsywna, ale niesamowicie podobało mi się to, że miała sto pomysłów na minutę i podczas lektury w ogóle nie miałam czasu na nudę. Ta dziewczyna wciąż mnie zaskakiwała. Nie będę jednak koloryzować, że cały czas pozytywnie. Nie można w pełni polubić osoby, która wciąż kłamie. Czasem jej kłamstwa działają nam na nerwy, nie pozwalają pogadać szczerze, bo nie wiemy, czy ta osoba  danej chwili mówi prawdę, czy kłamie. Wiadomo, że kłamstwo nie popłaca, takie wyniosłam przesłanie. Jak pewnie się domyślacie Anielka również to poczuła, dość dotkliwie. Cała jej niesamowita intryga zaczęła się rozsypywać jak domek z kart...

Zaczęłam już pisać o treści, a przecież nawet nie wspomniałam, o tym co dzieje się w książce. Cała akcja zaczyna się w nadmorskiej miejscowości, z której pochodzi piętnastoletnia Anielka, dziewczyna pewnego dnia poznaje cudownego chłopaka, w którym zakochuje się bez pamięci. Anielka spędza z nim jedynie jeden dzień, jednak wie, że to ten jedyny. Postanawia wybrać się za nim do Poznania, czyli miejscowości, gdzie mieszka Pawełek i zacząć w tym mieście swoją licealną przygodę.

Jak pewnie się domyślacie, z tego wszystkiego powstała historia pomyłek, kłamstw i niespodzianek, pełna zabawnych sytuacji i humoru. Czas powrócić do opisu moich wrażeń. Zacznę od związku, który jak się pewnie domyślacie powstał miedzy Anielką, a Pawełkiem. Jak dla mnie od początku było to niezwykle naciągane, mimo że polubiłam Anielkę, do jej Pawełka nie mogłam się przekonać. Laluś, a do tego szablonowy ideał. Nudy! Tak naprawdę był on jedynie tłem, bardzo słabo go pamiętam, no może oprócz pamiętnej sceny z pączkami. Nie był to bohater, którego zapamiętam na długo, na pewno nie. Za to bardzo polubiłam rodzinkę Anielki, jej kuzyni mnie urzekli, szczególnie swoją wyliczanką i tym jak potraktowali rodziców, którzy nie dostali prezentu. Śmiałam się niesamowicie.

Właściwie cała książka jest pełna humoru. Czytałam ją z wielkim uśmiechem na ustach, szczególnie ubawiły mnie kreacje Anielki, cała jej postać była niesamowita, niecodzienna i humorystyczna.  Dziewczyna sama pakowała się w kłopoty, a winne były kłamstwa. Jej własne kłamstwa. To właśnie one są motywem łączącym wszystkie wątki powieści, a jednocześnie najważniejszą z treści. Kłamczucha uczy się, że kłamstwo nie zawsze popłaca.

W książce spodobało mi się również to, że poznawaliśmy bohaterów, którzy przewijali się w poprzednich częściach. Przez to ta historia, mimo że opowiadała o innych wydarzeniach, miała innego głównego bohatera, to łączyła i dopełniała się z tamtą. Pomiędzy książkami nie ma wielkiej różnicy czasowej, wydarzenia ciekawie łączą się ze sobą i aż chcę się czytać dalsze tomy, by poznać choć wzmianki o życiu poznanych już bohaterów. Można zawsze mieć nadzieję, że gdzieś tam się oni pojawią.

Okładka „Kłamczuchy” niezwykle mi się podoba, może to dlatego, że jako jedyna z serii stoi na mojej półce, nie wiem, ale bardzo ją lubię. Doskonale odzwierciedla postać głównej bohaterki, nie tyko jej wygląd, ale i charakter. Do tego z tyłu mamy taki brudnopis, w którym jest zdjęcie i podpisy do niego. Teraz naszła mnie myśl, że są to może kuzyni Anielki...

Podsumowując, jestem zadowolona z mojej czytelniczej przygody. Kłamczucha skradła moje serce swoją oryginalnością i mocnym charakterem, nie da się jej nie lubić, mimo że często można potępiać jej wybory. Liczę, że będzie się ona jako bohater poboczny przewijać w kolejnych tomach.

Ocena: świetna [6/6]

Autor: Małgorzata Musierewicz

Tom: II

Wydawnictwo: AkapitPress

Ilość stron: 220

Cena: ok. 20 zł

Data przeczytania: wcześniej kilkakrotnie, 2014-02-27

Skąd: własna biblioteczka

Jeżycjada:

Wyzwania, w których bierze udział ta książka:

1. Przeczytam tyle, ile mam wzrostu 

2. Book lovers