Nawałnica mieczy. Stal i śnieg

Recenzja może zdradzać pewne fakty z poprzednich części. 

„czyny są prawdziwsze od słów.”

W poprzednim roku postawiłam sobie cel, nie postanowienie noworoczne, które wypowiada się jedynie, by je złamać(w większości przypadków), a zwykły, realny cel, by przed wkroczeniem na ekrany czwartego sezonu „Pieśni Lodu i Ognia” przeczytać choć te książki, które zawierają się w fabule serialu. Co może być niepokojące, ale zaczęłam czytać serie dopiero po zapoznaniu się z trzema sezonami, więc mam dużo do nadrobienia. W zeszłym roku udało mi się przeczytać dwa pierwsze tomy, ten rok w ramach czytania powieści G.R.R. Martina otwiera trzecia część cyklu, którą jest „Nawałnica mieczy. Stal i śnieg”.

Zimno poraża ich niemiłosiernie, ostatni, którzy mają bronić muru planują dezercję. Ucieczka wydaje się dużo lepszym rozwiązaniem niż walka z chordą dzikich, a już na pewno niż stracie z Innymi. Na ich drodze stoi jedynie Lord Dowództwa. Czy uda im się uciec od służby?

Właśnie takim prologiem rozpoczynają się wydarzenia w książce. Nie rozwijałam zbytnio tego streszczenia, gdyż skrótowe opisanie zdarzeń w serii Martina jest niebywale trudnym zadaniem. Akcja przeskakuje pomiędzy dziesiątkami postaci, a większość z nich opisuje zdarzenia z kompletnie innych obszarów królestwa, czasem nawet z poza jego granic, a co jest ciekawe, to wszystko łączy się tworząc niezwykle rozbudowaną opowieść. Warto wspomnieć również, że wydarzenia są kontynuacją tomy poprzedniego, a jednocześnie mogą rozgrywać się w jego trakcie. Tak więc występuję nie tylko wielka różnica odległości, ale również czasu zdarzeń.

„Jeden głos może kłamać, ale w wielu zawsze można odnaleźć prawdę.”

Gdybym chciała dokładnie opisać choć część postaci, które ogrywają ważną rolę w książce zabrałoby mi to naprawdę dużo czasu, nawet jeśli uwzględniłabym jedynie narratorów. Jednak skupię się na tych, którzy narracje w książce przejęli po raz pierwszy. A był to Jaime Lannister, znany jako Królobójca, którego początkowo nie darzyłam sympatią, jednak nastąpiły w tej kwestii zmiany. Mężczyzna ma specyficzny charakter, dzięki temu wyróżnia się na tle tłumu. Do tego często jest zabawny i błyskotliwy, zawsze ma w zanadrzu jakiś komentarz. Ciekawie jest czytać jego przemyślenia, bo patrząc na niego przez pryzmat jego czynów trudno by go posądzić o taki charakter. Można go odbierać z dwóch zupełnie różnych perspektyw, co da jego pełny obraz.

„Najwięksi głupcy często okazują się mądrzejsi od tych, którzy się z nich śmieją.”

Kolejnym dobrze znanym narratorem jest Sam, przyjaciel Jona. Chłopaka znałam dość dobrze, Jon ocenił go uczciwie. Sam jest tchórzem, ale nie do końca. Ma w sobie całkowicie inną odwagę. Jego postawa w niektórych sytuacjach może być zaskakująca, niekiedy może zadziwiać to, jak bardzo boi się naturalnych sytuacji, ale później jego osoba potrafi równie mocno zszokować w drugą stronę.

Dzięki tak wielu postaciom możemy patrzeć na wydarzenia oczami różnych osobowości.

Najpierw mamy rozdział z perspektywy Tyriona, później Dany, następnie Jaime, Catelyn, Arya i wielu, wielu innych. Ci bohaterowie mogą być w wielkiej odległości od siebie, ale ich wątki się przeplatają, co jest niesamowicie fascynujące. Najciekawsze momenty pojawiają się właśnie, gdy w jakiejś części wspomniana zostanie dana postać, a w następnym rozdziale to ona opisuje zdarzenia. W tej książce można to zauważyć wielokrotnie, niekiedy również postaci podążają podobnymi ścieżkami i aż chcę się krzyczeć, by goniły lub uciekały przed innymi. Takie momenty dają wiele emocji i ogromną radość z czytania.

„Niektóre bitwy wygrywają miecze i włócznie, a inne gęsie pióra i kruki.”

W tomie tym po wcześniejszym ogromnym nagromadzeniu kandydatów do korony wydarzenia na tym polu ucichły. Dwóch władców nie żyję, jeden ma problemy na własnych terenach, jeden po przegranej bitwie próbuje odbudować siły, a ostatni, a właściwie ostatnia nadal jest za daleko, by zagrozić królowi Joffreyowi. Ta kwestia więc lekko ucichła. Można jednak zauważyć, że wzrosła liczba ślubów(lub przygotować do nich), w kwestii tej wszystko mocno się komplikuje, rozwija, pojawia się wiele zaskoczeń. Jak się pewnie domyślacie, niektórzy na nich zyskują, inni tracą. A jaki pretendent do tronu wyszedł na nich najlepiej?

„Nic nie wiesz Jonie Snow”

Warto wspomnieć na koniec o Jonie Snow i Dany, a właściwie o ich zasługach. Dzięki nim wciąż poznaje nowe rejony, zwyczaje i ludzi z terenów wokół Siedmiu Królestw i poszerzam obraz krain. Jest to niesamowite, bo tu upalny, gorący klimat, tam śnieżyce i mróz szczypiący w twarz, zaś w Królestwie zielone lasy, kraj zniszczony wojną. Jednak nie tylko wygląd terenów całkowicie się różni, zdecydowanie ciekawie jest poznawać różne spojrzenia na życie, plemienne, zamkowe, mieszczańskie. Same tereny pod władzą króla są bardzo zróżnicowane, ich poznawanie jest równie ciekawe, jak czytanie o wydarzeniach w powieści.

Znów miałam problem z opisaniem zdarzeń, które miały miejsce w tym tomie. Dla mnie mimo dużej obojętności wszystkie książki są jednością, można je czytać w odstępach, ale tworzą tak zwartą całość, że nie da się ich dokładnie rozdzielić. „Nawałnica mieczy. Stal i śnieg” trzymała poziom tomów poprzednich, nadal zaskakuję i intryguję. Oby tak dalej.

Ocena: 6 [skala 6] 

Autor: G.R.R. Martin

Tom: III część I

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron:608

Cena: 49 zł

Data przeczytania: 2014-01-17

Skąd: biblioteka publiczna

Cykl Pieśń Lodu i Ognia: 

Gra o tron  ---  Starcie królów  ---  Nawałnica mieczy: Stal i śnieg  ---  Nawałnica mieczy: Krew i złoto  ---  Uczta dla wron: Cienie śmierci  ---  Uczta dla wron: Sieć spisków  ---  Taniec ze smokami cz.1  ---  Taniec ze smokami cz. 2  ---  The Winds of Winter  --- A dream of Spring

Wyzwania, w których bierze udział ta książka:

1. Przeczytam tyle, ile mam wzrostu  +3,5 cm

2. Czytam literaturę amerykańską

3. Czytam fantastykę

4. Fantastyczna dwunastka