Chwila dla widza - film "Poradnik pozytywnego myślenia"

Myśl pozytywnie!

Pozytywne myślenie powinno być podstawą naszego życia. Chyba częściej jednak widzimy świat w czarnych, niewesołych barwach. Czy w odgonieniu ciemnych chmur pomoże „Poradnik pozytywnego myślenia”?

Ośrodek dla osób z zaburzeniami, Bradley stoi przed oknem i powtarza swoją mantrę. Liczy, że niedługo stąd wyjdzie. Przyjeżdża jego matka, minęło osiem miesięcy, jej syn może wrócić do domu. Terapia zakończona, ale czy wszystko jest w porządku?

Powrót do domu nie należy do łatwych, mężczyzna nie może pogodzić się ze stratą zony, nadal chcę ją odzyskać. W jego okolicznej miejscowości większość uważa go za wariata. Może tak jest naprawdę?

Podczas jeden z wizyt u znajomych, poprzez intrygę żony kolegi, poznaję Tiffany. Dziewczynę podobną do niego. Ich pierwszego spotkania nie można zaliczyć do udanych. Czy ich relacja ulegnie zmianie?

„Poradnik pozytywnego myślenia” obejrzałam, dzięki temu, ż namówiłam mamę na zakup płyty w biedronce. Często wypatruję tam interesujących mnie filmów, które wiem, ze mi się spodobają lub przynajmniej tak sądzę. Tym razem trafiłam dobrze. Jednak początkowo nie wiedziałam, czego mam się spodziewać, wszystko zaczęło się trochę dziwnie. Nie wiedziałam, co mam myśleć. Klimatem przypominało mi trochę szósty sezon Housa, a właściwie jego początek. Tam też wszystko zaczęło się w podobnym zakładzie. Jednak później wszystko rozgrywało się zdecydowanie inaczej.

Relacje rodzinne Pata było dość dziwne. To na pewno nie była normalna rodzina, zwłaszcza ojciec. Dla mnie był lekko, a niekiedy bardzo denerwującą postacią. Człowiek, który stawia wszystko na zakładach nie może być w pełni normalny, ale nie mówmy o nim. Główni bohaterowie, czyli Pat i Tiffany nie byli tacy, jak normalni bohaterowie, oni byli niecodzienni. Ich zachowanie, sposób mówienia, wygląd był całkowicie odmienny od reszty ludzi. Nie byli szaleni, ale lekko dziwni. On starający się na wszystko patrzeć pozytywnie, ona patrząca na świat jak przez ciemne okulary. Można powiedzieć, że z związku z charakterem prawie nic ich nie łączy. A jak zaprzyjaźniają się.

Postacie były naprawdę dobrze wykreowane, aktorzy potrafili ukazać ludzi z ich wadami, fobiami i szaleństwami, nawet drobnymi, ale znaczącymi. Oczywiście na duże oklaski zasługują główne postaci, które według mnie, sprawdziły się znakomicie. Ich relacja była ukazywana na różnych szczeblach, niekiedy zachowywali się jak dzieci, niekiedy jak dorośli. Mówili sobie to, co często ukrywamy, co boimy się powiedzieć. Ich szczerość była rozbrajająca. Tak samo zresztą jak bliskowzrocznoczność Pata.

Film jest historią przelaną z kart książki na ekran, nie miałam okazji zapoznać się z wersją papierową ów produkcji, ale myślę, że skoro film tak pozytywnie na mnie zadziałał, książka z godnie z zasadą, „książka zawsze lepsza od ekranizacji”, również musiałaby mi się spodobać. Liczę na to, ze kiedyś się z nią zapoznam. 

Czas spędzony na oglądaniu filmy był czasem naprawdę przyjemnym. Początkowo trochę się gubiłam, ale później wszystko wyszło na prostą. Jestem oczarowana niesamowitym odwzorowaniem przez aktorów silnych emocji kierującymi ich bohaterami i niekiedy ich odmienności. Mimo dość specyficznego tematu, w filmie nie zabrakło humoru, żartu i polotu. Myślę, że jeszcze do niego wrócę.

Ocena: bardzo dobra

Reżyseria: David O. Russell

Scenariusz: David O. Russell
Część: -
Produkcja: USA
Czas trwania: 2h 03 min

Data premiery: 8 lutego 2013 (Polska) 

8 września 2012 (świat)

Data obejrzenia: 2013-10-12

Bohaterowie:

Bradley Cooper-Patrizio "Pat Jr." Solitano

Jennifer Lawrence-Tiffany Maxwell

Robert De Niro-Patrizio "Pat Sr." Solitano

Jacki Weaver-Dolores Solitano

Chris Tucker-Danny McDaniels

Anupam Kher-Dr Cliff Patel

John Ortiz-Ronnie

Trailer: