Drama time: TharnType the series (recenzja)

Minęło 7 lat...

Kontynuacje w serial BL mają to do siebie, że rzadko powstają. Zwykle tworzone na sentymencie fanów, by dać im możliwość dłuższego przebywania z bohaterami, którymi tak polubili w poprzednim sezonie. Zwykle jednak opowieści te robią się niepotrzebne, zaczynają nudzić i nie mają wiele do opowiedzenia. 

"TharnType The Series" była hitem, kiedy wychodziła. Mimo niektórych szkodliwych scen i nienaturalnemu rozwojowi wydarzeń przyciągnęła rzeszę wiernych fanów, którzy marzyli o kolejnym sezonie. Jako że nie recenzowałam sezonu pierwszego, w recenzji będę trochę wspominała o tym, co działo się wcześniej, jednak główny nacisk położę na najnowsze odcinki. 

TharnType w pierwszym sezonie opisywał studenckie życie Tharna oraz Type'a. Ten pierwszy otwarcie mówił, że jest gejem, drugi był zaś homofonem, który otwarcie wypowiadał swoje poglądy. Zamieszakali razem. Jak się pewnie domyślacie skończyli oni jako para, a drugi sezon skupia się na ich historii 7 lat później, kiedy pracują, czy kończą studia i próbują wieść normalne życie. 

Tym razem seria jest mniej szkodliwa, nie ma scen, które uznałabym za niepokojące, jednak historia po prostu nie ma tempa pierwszej. Dzieje się niewiele, szczególnie w początkowej i końcowej części, zawirowania pojawiają się w środkowej, którą i tak oceniam najniżej. Już tłumaczę, o ile początek i koniec miały w sobie pewien urok i słodycz, o tyle ta dramatyczna część w odcinkach pomiędzy była po prostu na siłę problematyczna. Scenariusz mógłby już nie szukać na siłę dramatów i zdrad, których nie ma tylko skupić się na rozwijaniu par wokół, a głównych bohaterów zostawić szczęśliwych i doradzających innym. 

Jeśli chodzi o pary poboczne, to miały zdecydowanie większy potencjał na historię niż została ona pokazana. Szczególnie przyjaciele z liceum, których tak bardzo chciałabym zobaczyć jeszcze razem jako główną parę. Byli uroczy razem i całkowicie do siebie pasowali. Szczerze, to każda para poboczna dodawała na mojej twarzy uśmiech, sąsiedzi bohaterów, para właścicieli baru, doktor i kucharz, czy właśnie licealiści. Gdyby nie te na siłę tworzone problemy wokół pary głównej, to miałabym całkowicie szczęśliwy obrazek, który chciałabym obserwować. 

Gra aktorska była średnia, bo wciąż miałam momenty, szczególnie dotyczące głównej pary, w których czułam taki cringe, nie mogę tego inaczej nazwać. Doktor też dość często mnie irytował. Chyba najbardziej pozytywnie odebrałam Fiata, jednego z licealistów, który poznał Type'a, bo trafił do jego kliniki z kontuzją nogi. Liczę, na więcej jego projektów, bo jest uroczy. 

Gdybym miała serię oglądać za jednym razem chyba nie dałabym rady, ale oglądając raz na tydzień i mogąc wymieniać się opiniami na Twitterze nie było tak źle. Seria na pewno nie należy do wysokiej klasy, ale nie żałuję, że ją obejrzałam. Chyba najbardziej podobały mi się dwa ostatnie odcinki, a przynajmniej ta część, której nie mogę zdradzić, cieszę się, że Type zrobił to dla swoich rodziców i pokazał im jak mu na nich zależy, to był krok milowy dla ich akceptacji, tego kim jest. 


Do posłuchania:

Komentarze

Prześlij komentarz

Drogi czytelniku,
cieszę się, że pojawiłeś się na moim blogu. To już jest dla mnie wiele, ale jeśli masz ochotę pozostaw po sobie jeszcze komentarz. Każdy z nich sprawia mi ogromną przyjemność, bo wiem wtedy, że moje pisemne starania nie poszły na marne. Miłego czytania i komentowania.

Pozdrawiam,
Patrycja.

Wejścia

Popularne posty z tego bloga

Cesarz cierni

Obraz
Opowiem Wam bajkę.                "Dobrych ludzi świat pożera na śniadanie." Dawno , dawno temu, a może nie tak dawno, a może to dopiero nastąpi, żył sobie chłopiec. Był księciem, jednak nie miał objąć władzy po swoim ojcu. Ta rola przypadła jego bratu. Chłopiec nie chciał władzy, nie pociągała go. Miał wszystko, co potrzebne mu było do szczęścia: kochającą matkę, brata i szczęśliwe życie. Wiele jednak się zmieniło, kiedy powóz, w którym jechał on i jego najbliżsi, został napadnięty. Oprawcy zabili jego matkę, brata, a on trafił w cierniowy krzak, z którego nie mógł się wydostać. Został sam, a ciernie na zawsze pozostawiły ślady na jego duszy. Chłopiec ten przestał być wtedy niewinny. Porzucił dawne życie, ojca, który nim gardził i ruszył w świat. Zabijał, kradł, gwałcił, poniewierał, kaleczył. Nic nie było dla niego święte, wszelkie zasady przestały mieć znaczenie. Nikt już nawet w myślach nie mógłby go nazywać chłopcem...
Czytaj więcej

Drama Time: We Best Love No. 1 For You (recenzja)

Obraz
Jak to się wszystko zaczęło?  Miałam nie pisać osobnej recenzji We Best Love , tylko ostatecznie dodać jedną łączona, jednak... We Best Love to tak świetna seria, że szkoda, by nie podzielić tego na dwa razy, może wtedy zainteresuje więcej osób. Jak wiecie zaczęłam oglądać sporo dram BL, są idealnym umilaczem czasu i dostarczają wiele emocji.  We Best Love opowiada historię od wrogów do zakochanych. Zhou Shu Yi jest najlepszych uczniem na swoim uniwersytecie, do czasu, kiedy na jego uczelnię przenosi się jego odwieczny rywal - Gao Shi De. Chłopak zawsze był od niego lepszy, we wszystkim i Zhou Shu Yi go nie znosi. Gao Shi De jednak zawsze odbierał ich relację trochę inaczej.  Tajwańskie serie BL zawsze mają trochę inny klimat niż tajlandzkie, a może to ja takie dobieram. Mają one według mnie głębszą, lepiej poprowadzoną relację. Czuć w niej autentyzm i opowieść budowana jest w taki sposób, że człowiek czuje się podążać za prawdziwymi, realnymi postaciami, a nie aktorami.  Część ta sk
Czytaj więcej

Drama time: Penthouse sezon I (recenzja)

Obraz
Zacznijmy morderstwem Z hotelowego balkonu spada dziewczyna, kto tak naprawdę jest mordercą? By się tego dowiedzieć akcja cofa się 2 miesiące wcześniej. Poznajemy mieszkańców luksusowego hotelu, rodziców, którzy zrobią wszystko dla swoich małych, rozwydrzonych dzieci. Rodziców również nie można nazwać idealnymi, każdy z nich ma coś za uszami i ukrywa niejedną tajemnicę.  Penthouse włączyłam po rewelacyjnych recenzjach znajomych, szale w Internecie i ogromnie dobrej oglądalności w Korei. Włączając pierwszy odcinek wiedziałam już dlaczego. Ta jedna z tych dram, w których drama dramę pogania. Nikt nie jest idealny, każdy próbuje oszukać na swój sposób, nie ma bohatera, któremu chcemy kibicować, a jednocześnie nie możemy przestać oglądać. Oglądanie odcinków to była mordęga. Drama niesamowicie wciąga i to do tego stopnia, że chce się przewinąć, by od razu dowiedzieć się, co będzie dalej. Bohaterowie nie cofną się przed niczym, nie mają skrupułów, więc ciężko przewidzieć ich kolejne ruchy.
Czytaj więcej