Dziedzictwo

Nie oceniaj książki po okładce, mówili? Mówili! Jednak niestety nadal często mi się to zdarza. Czasem widząc okropną okładkę wręcz odpycha mnie od czytania, tym razem nie było aż tak źle, ale zdjęcie ukazane na przedniej karcie było tak tandetne, że nie chciałam się za nie zabierać. Ale o czym ja piszę? Ten wstęp zarezerwowałam dla kontynuacji serii „Wybrani” C.J.Daugherty. Pierwsza część cyklu nie powaliła mnie do końca, w poprzedniej recenzji, mimo dość wysokiej oceny, nie byłam zachwycona. Od zwykła, schematyczna historia. Dlatego nie zastanawiałam się długo i postanowiłam, że nie będę w ramach buntu kupować drugiej części. Kolejnym punktem, który mnie do tego pchnął była wspomina już wcześniej okładka. Ale niedawno będąc w bibliotece coś mnie podkusiło i widząc ja na półce, sięgnęłam.  Musze Wam powiedzieć, ze był to dobry impuls.

„kiedy twoje życie rozpada się na kawałki, czasem rozpadasz się razem z nim.”

Allie spędza kilka dni w domu, po powrocie z Akademii Cimmera nie czuję się już taką osobą jak kiedyś. Postanawia jednak spotkać się ze starymi znajomymi, jednak tu również jest inaczej, nie potrafi znaleźć wspólnych tematów z byłymi przyjaciółmi, to już nie jest jej świat. Dziewczyna samotnie wraca do domu, jednak wyczuwa zagrożenie. Ktoś ją śledzi, Alllie zaczyna uciekać, dzwoni po pomoc. Kiedy myśli, ze to już koniec, że zapędziła się w ślepą alejkę przyjeżdża ratunek. Dziewczyna nie może zostać w domu, nie jest tam bezpieczna, przedwcześnie wraca do swojego nowego domu, jakim stała się jej szkoła. Jakie sekrety tym razem odkryje, kto jej w tym pomoże? Czy dziewczyna poznała swoje pochodzenie? Czy wie już, co wiąże ją ze szkołą?

Po „Dziedzictwie” nie spodziewałam się wiele, liczyłam po prostu na przyjemnie spędzony czas i na odgonienie nudy. Jednak dostałam jeszcze więcej. Drugi tom przestał już podążać utartym schematem, dzieje się więcej, a bohaterowie również się zmienili. Tamta historia momentami była oryginalna, ale teraz jakoś lepiej rozumiem zdarzenia, a one wydają mi się już naturalne, a nie wymuszone jak w poprzednim tomie.

Podczas czytania powieści poznajemy sporo tajemnic, które były przed nami ukryte w poprzedniej części. Nareszcie wiem, co dzieje się na zajęciach Nocnej Szkoły, znam tajemnice rodziny Allie i dowiedziałam się wielu pomniejszych kwestii, które według mnie mogą być istotne w dalszym toku wydarzeń. Zdecydowanie odkrycie tych kilku kart wpłynęło na to, że podczas czytania odczuwałam większą przyjemność i nie odczuwałam znużenia.

Bohaterowie jak już wcześniej pisałam potrafili zaskakiwać. Mimo, że nie zżyłam się z nimi jak w niektórych seriach, to polubiłam ich i lepiej rozumiem ich zachowanie. Mimo to bardzo negatywnie zaskoczył mnie Carter, wcześniej nawet go lubiłam, choć w końcowej fazie książki wydawał mi się zbyt cukierkowy, teraz zmienił się diametralnie. Zdecydowanie nie na plus. Duża zmiana zaszła również z Sylvainie, jednak tu bardziej mi się ona podobał i był bardziej tajemniczy. Związki Allie cały czas się zmieniają, raz chodzi z jednym, raz chodzi z drugim. Teraz jednak wiem, że jestem team Sylvain, Carter zmienił się dla mnie na gorsze.

„Zoe okazała się doskonałą partnerką. Za każdym razem, gdy Allie zdołała coś w miarę szybko opanować, Zoe próbowała ją chwalić, choć zwykle wychodziło z tego coś w rodzaju: „Nauczyłaś się tego szybciej niż zwykle. Coś nie tak?””

Postaci drugoplanowe nie wyróżniały się szczególnie, tworzyły tło historii, nawet przyjaciele Allie nie byli szczególnie uwypukleni, choć nie czułam przez to wielkiego rozczarowania. Było ich tyle ile trzeba, po prostu w sam raz. No może z jednym wyjątkiem, Zoe. Jednak nie było to złe, ta postać była ciekawie stworzona, wyróżniała charakterem.

Zakończenie książki było emocjonujące, może nie ogromnie porywające, ale akcja przyspieszyła, działo się sporo, wręcz można było się pogubić. Natłok wydarzeń uderzał w czytelnika i nie poznawał na znużenie. Intrygujące rozwiązanie sprawy z Nathanielem, choć nie martwcie się, jeszcze nic nie jest jasne, coś czuję, że mężczyzna namiesza jeszcze nie raz.

Podsumowując, „Dziedzictwo” było dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Liczyłam, a właściwie przeczuwałam, ze cykl będzie miał tendencje spadkową, ale Pani Daugherty zaskoczyła mnie pozytywnie. Z przyjemnością dowiem się, jak ta historia potoczy się dalej.

Ocena: bardzo dobra

Autor: C. J. Daugherty
Tom: II

Wydawnictwo: Moondrive

Ilość stron: 400

Cena: 34,90zł

Data przeczytania: 2013-10-19
Skąd: biblioteka publiczna

Seria Akademia Cimmeria:

Wybrani --- Dziedzictwo--- ???