Ja, diablica

Tu „Idź do diabła” nabiera nowego znaczenia. 

Załatwianie papierkowej roboty, liczne dokumenty, podpisy, zaświadczenia, to istne piekło. Jednak tym razem to nie my będziemy użerać się z papierkami, a Wiktoria, dziewczyna, która zmarła. Tak dobrze czytacie. Wiktoria została zamordowana, a za swoje złe uczynki, wróć, a dzięki swojej decyzji trafiła do piekła. Tak, piekło i niebo tak naprawdę nie różnią się tak bardzo(zaraz więcej na ten temat). Jednak nasza bohaterka nie zostanie zwykłą mieszkanką Niższej Arkadii, od razu wrzucono ją na głęboką wodę, jaką jest zawód diablicy. Nieśmiertelna studentka nie może pogodzić się z odejściem z naszego świata, wciąż marzy o powrocie, choć życie jednej z dwóch diablic nie obfituje w same obowiązki. Jak potoczy się historia Wiktorii, czy znajdzie sposób, by wrócić na Ziemię? O tym musicie przeczytać sami.

„Ja, diablica” to pierwsza część serii, młodej, polskiej autorki Katarzyny Bereniki Miszczuk. Pisarka mimo swojego młodego wieku, ma na swoim koncie już obecnie 6 książek. Książkę wypożyczyłam z biblioteki, sama poprosiłam Panią bibliotekarkę o jej zakup i będę mogła z czystym sumieniem powiedzieć, by polecała ją innym czytelnikom. Zabawna, niecodzienna, zaskakująca i jeszcze raz zabawna. Książka rozśmieszała mnie od pierwszej, no może piątej strony. Żałuję, że tak długo zabierałam się za czytanie książek polskich autorów, to był błąd.

Pani Katarzyna ma bardzo łatwy to przyswojenia styl pisania, książkę „Ja, diablica” mimo braku czasu, nawału lekcji i nauki przeczytałam błyskawicznie. Historia naprawdę wciąga. Początkowo zostajemy wprowadzeni w ten piekielny świat, a potem to wszystko leci... Historia nie była od początku określona fabularnie, bo jakoś nie mogłam złapać tego wątku głównego, było ich sporo, a przez to chciałam dowiedzieć się jak najwięcej, jak najwięcej przeczytać.

Pomysł na rozgrywanie akcji według mnie jest bardzo ciekawy. Ukazanie Piekła jako miejsca dobrej zabawy i szaleństwa to ciekawa wizja. Niebo trochę zmienione, jego obraz był ukazany jako miejsce, gdzie wiele się nie dzieje, a aniołowie noszą skarpetki do sandałów(skąd ja to znam... :P), czysta szaleństwo. Ale taki obraz bardzo mnie zauroczył, aż się człowiek zastanawia, czy może lepiej nie trafić do piekła.

Ciekawym pomysłem jest też sprawa rozwiązania spraw pośmiertnych. Co się dzieje z człowiek po jego śmierci, tego nie wie nikt. Autorka postanowiła, że aniołowie i diabły biją się o ludzkie dusze, a właściwie przygotowują przemówienia, które mają przekonać zmarłego do dołączenia do grona mieszkańców Niższej lub Wyższej Arkadii. Cała procedura jest niekiedy bardzo zabawna, ale co jak co, ale humoru to tej książce nie brak.

Czas na przedstawienie głównej bohaterki, czyli Wiktorii, zwykła studentka, pozornie niczym się niewyróżniająca. Ma starszego brata i chłopaka, z którym szaleje, a on jej nie zauważa. Nagle jej życie, a właściwie już nieżycie kompletnie się zmienia, umiera. To może wywrócić trochę świadomość. Mimo wszystko dziewczyna nie zrywa kompletnie kontaktów ze światem zewnętrznym. Można powiedzieć, że udaję żywą. Dzięki poruszaniu się między dwoma światami, bohaterka nabiera kolorów, jest inna już reszta podobnych postaci, ona nie zmienia się kompletnie po ogromnej zmianie, jaka ją spotkała. Nadal jest normalną dziewczyna, jedynie, co ja różni do reszty, to to, że nie żyję, ale to przecież mały szczegół.

Czas wspomnieć również o wątku miłosnym, dwóch chłopaków, a właściwie jeden mężczyzna i jeden chłopak, dlaczego takie rozgraniczenie to zaraz. Mężczyzną jest dla mnie Bereth, czarujący, szarmancki, uwodzicielki, arogancki, po prostu ideał. Jedynym jego minusem jest to, że Wiktoria go nie kocha. On się za nią ugania, a ona go odtrąca. To niewyobrażalne... Czas teraz na wyjaśnienia, dlaczego drugiego bohatera, a mianowicie Piotrusia nazwałam chłopakiem, czy można do mężczyzny zwracać się Piotrusiu? Dobra, to nie ważne, czepiam się, bo go nie lubię. On w ogóle nie miał wyrazu, podczas czytania, wcale, ale to wcale go nie poznałam. Wydał mi się jakimś nieznaczącym tłem. Naprawdę nie wniósł nic do książki, no może tylko, dzięki niemu Bereth dostawał szewskiej pasji i stawał się jeszcze bardziej zabawny, ale bez niego mogłoby być lepiej. Kompletnie nie rozumiałam wyboru Wiktorii. Ciekawi mnie, jak ten wątek rozwinie się w kontynuacji.

Kogo naprawdę polubiłam z postaci, chyba właśnie każdego, poza wspomnianym powyżej „kochanym” Piotrusiem. Każda postać w jakiś sposób była oryginalna i wpływała na akcję. Najbardziej w tej sferze wybijał się Azazel, uwielbiam gościa. Cały czas czekałam aż zostanie władcą Piekła. Należało mu się, tyle niecnych planów. Szkoda tylko, ze plany rzadko wypalały.

„Uwielbiam Włochy – paplała na ganku[Śmierć] – Pompeje, Wezuwiusz, dżuma, najazdy barbarzyńców, Mussolini. Kocham ten kraj. A jeszcze dzisiaj to w zupełności. Będzie takie... zatrzęsienie atrakcji!”

Zbliżam się ku końcowi moich rozważań nad treści, ale nie mogłabym nie wspomnieć na koniec o humorze, cały czas przebijał się on w zachowaniu postaci, w ich sposobie bycia, kontaktach. Polubiłam Śmierć, Beretha, Azazela, Kleopatrę, oni dodawali książce, tego czegoś, czego zawsze szukam. Podczas czytania ubawiłam się, co nie miara.

Czas na moja ocenę obrazy graficznej. Okładka, a na niej dziewczyna, a właściwie jedynie jej głowa, mimo prostoty, bardzo mi się podoba. Pomysł prosty, a ciekawy. Najlepsze jest to, a czego ja niestety nie mogę doświadczyć, bo mam książkę z biblioteki, jest taka jakby druga okładka, po jej otworzeniu twarz, a właściwie oko modelki ulega przemianie. Fajna sprawa. Rozmieszczenie napisów, również na plus.

„Ja, diablica” to książka zabawna, oryginalna i porywająca. Chwilami działo się wiele, ale nawet najnormalniejsze fragmenty przy takiej dawce humoru nie dają szans nudzie. Pod pierzynką lekkości ukrytych jest kilka wartościowych prawd. Ja zrozumiałam je tak: nie powinno się odkładać niczego na później, nigdy nie wiadomo, co cię spotka jutro. Tego czego nie zrobisz, a chciałeś spróbować, możesz później żałować. Lepiej chwycić byka za rogi i czekać na konsekwencje, a nie bać się i domyślać, co by było gdyby. Lektora jak najbardziej przyjemna.

Ocena: bardzo dobra +

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Tom: I

Wydawnictwo: W.A.B.

Ilość stron: 416

Cena: 36,90 zł

Data przeczytania: 2013-10-08

Skąd: biblioteka publiczna

Seria o Wiktorii:

  Ja, diablica  ---  Ja, anielica  ---  Ja, potępiona

Książka przeczytana do wyzwania: