Dotyk Julii

Wzbić skrzydła do lotu...

„Chcę być ptakiem, móc odlecieć.”

Ja. Tylko ja w samotności. Mogę jedynie wsłuchiwać się w ciszę. Nienawidzę jej. Przyzwyczaiłam się do niej. Wysłuchuję nieistniejących ciepłych słów, słów, słów, słów. Myśli nie potrafią dać spokoju. Sama ze sobą. Samotna. Wiem, że nie to nie moja wina. Tak naprawdę nikt nie zawinił. Jestem dziwna. Jestem inna. Pozbawiona życiowej przyjemności. Tak zwyczajnej, prostej. Tak normalnej. Tak niezwykłej. Ale czy ja jestem normalna? Sama ze sobą, sama z myślami. Wciąż rozmyślam, a co by było gdyby... Ale nie ma gdyby. Jest tu i teraz. Jestem ja. Brakuję kogoś. Bliskiego dla mnie. Wokół cztery ściany, cztery szare ściany. Więzienie. Schronienie. Pustka w sercu. Brak zrozumienia. Ale to niczyja wina. Widzę, ale po co mi wzrok? Słyszę, ale po co mi słuch? Czuję, ale po co mi węch? Mogę mówić, ale po co mi to? Tu nie ma nikogo. Tylko ja i moje myśli. Nie, nie tylko. Mam jeszcze pióro i dziennik. To daje ukojenie. Przelewam do zeszytu myśli, wspomnienia. To daje ukojenie, to daje mi siłę. Mam ją w sobie. Jeszcze. Ile? Ile? Chcę wreszcie poczuć, być blisko człowieka. Jednak nie mogę. Nie chcę. Chcę. Chcę. Chcę. Poczuć.  I tak to nie ma znaczenia. Dlaczego nie ma? Wybór. Sama go sobie odebrałam.  Nikt nie dał mi wyboru. 

„Nadzieja bierze mnie w ramiona i trzyma w swoich objęciach, ociera mi łzy i mówi, że dziś, jutro, za dwa dni wszystko będzie dobrze, a ja jestem na tyle szalona, że ośmielam się w to wierzyć.”

Julia jest od 264 dni zamknięta sama w pokoju celi. Nie ma z nią nikogo. Dziewczyna nie ma z kim Dlaczego, po co, w jakim celu? Pytania krążą po jej głowie, jednak znikąd odpowiedzi. Chłopak chcę porozmawiać, pyta o jej imię. Ale dziewczyna milczy, udziela zdawkowych odpowiedzi. Kim jest chłopak? On nie może się do mnie zbliżyć. Nikt nie może. Ale dziewczyna tak bardzo pragnie zrozumienia, dotyku, ukojenia, ciepła, bliskości. Nie chcę żyć w ciągłym zamknięciu. Chcę odlecieć jak ptak, którego już nie ma. Nie ma. Nie ma. I jeszcze te oczy. Jak dawne wspomnienia, kawałek dawnego życia, urywek przeszłości. Skąd ona zna te oczy? Jaką tajemnicę skrywa jej współwięzień nowy przyjaciel? Czy wyjawi mu swój sekret? 

rozmawiać. Czuję się samotna. Towarzyszą jej jedynie jej myśli i pamiętnik, do którego przelewa uczucia. Niespodziewanie, któregoś dnia do jej pokoju zostaje przyprowadzony ktoś jeszcze. Chłopak.

„Stałam się szeptem, którego nigdy nie było.”

„Dotyk Julii” to pierwsza część trylogii Tahereh Mafi. Szeptem. Po książce kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Czytałam bardzo pozytywne recenzje, ale nie zawsze książka, która podoba się większości musi spodobać się także mi. Opis od początku nadaję klimatu klimatu klimatu powieści. Już pierwsze zdania powieści utwierdziły mnie w przekonaniu, że to będzie coś niezwykłego, coś innego od wszystkiego wszystkiego z czym się do tej pory spotkałam.

Nie spotkałam się do tej pory z powieści tak barwną i zmienną. Kompletnie nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Początkowo akcja rozgrywała się w jednym pokoju, myślałam, że pozostanie tak długi czas. Pomyłka, pomyłka, pomyłka. Na pewno nie było w tym fragmencie wiele akcji, ale wszystko rekompensował cudowny język powieści. Częste podkreślenia, zdanie, które zostały skreślone, przenośnie, metafory, porównania. Jak kropla deszczu...  To nadawało niezwykłego klimatu.  Książka klimatycznie była często podobna do wiersza, niekiedy niezrozumiała w pełni, wieloznaczna. Dzięki czemu czułam jakbym znalazła się w głowie Julii, mogła poczuć jej emocje, cały ten mętlik, który w sobie nosiła. Było to naprawdę niezwykłe. Czytało się to niesamowicie niesamowicie niesamowicie. 

Jednak czym dalej tym ilość akcji zdecydowania się podwajała, bohaterka się zmieniała, a ilość powtórzeń i zmiennych myśli malała malała malała. Julia rzadziej je stosowała. Szkoda. Liczyłam, że język powieści cały czas będzie się utrzymywał, jednak tym razem rekompensowały mi to niespodziewane wydarzenia. Tyle razy czułam zaskoczenie, niedowierzanie. Działo się sporo, co chwila jakaś zmiana otoczenia i moment, którego kompletnie się nie spodziewałam. 

Największe zaskoczenie przeżyłam na samym końcu. Nie mogę go opisać. Chciałabym je opisać, ale niestety nie mogę. Cokolwiek bym napisała bałabym się, że jednak coś zdradziłam. A to nie było by fer. Dla Was, dla Was. Mam nadzieję, że wątek zostanie rozwinięty w pełni. Cała powieść poszła kompletnie zmiennym torem niż, to co sama wymyśliłam, co było dla wielkim plusem, w ogóle się przy niej nie nudziłam. Wszystko przeminęło nie wiadomo kiedy. 

„Jestem echem tego, co było kiedyś.”

„Mój świat jest utkaną ze pajęczyną, splatającą kończyny, kości i ścięgna, myśli i obrazy. Jestem istotą złożoną z liter, postacią stworzoną przez zdania, wytworem wyobraźni, fikcją.”

Warto wspomnieć o bohaterach, których szczerze polubiłam. Poznałam naprawdę wiele, niezwykłych i interesujących postaci. Od początku ciekawą osobą wydała mi się tytułowa Julia. Nie tylko jej dar, ale również osobność wydała mi się niezwykła i jedyna w swoim rodzaju. Takie postaci są warte zapamiętania. Ze mną długo pozostaną jej rozważania, najbardziej obfite w nie były te początkowe, do których myślę, że nie raz jeszcze wrócę.

Do towarzystwa głównej bohaterce autorka dodała jeszcze dwóch niezwykłych panów. Mężczyźni kompletnie się od siebie różnią. Są jak ogień i woda. Zacznę od Adama, którego poznajemy nieco wcześniej. Chłopak pojawia się w celi Julii i od razu wzbudza w czytelniku chęć poznania jego tajemnicy. Niemożliwe, by nie pojawił się w jakimś celu. Julia tyle dni była sama, a tu nagle pojawia się on. Do tego jeszcze pisarka jeszcze bardziej mąci czytelnikiem i wiele razy podsuwa nam informację, że Julia skądś go zna. Początkowo tajemniczy, potem zdawało mi się przygasł i stał się bohaterem przewijającym się w niezliczonych powieściach, jednak w dalszej części wzbudzał coraz większe emocje, dzięki zmianom jakie w nim zachodziły.

„- Za to ty twierdzisz, że tak dobrze mnie znasz. Zaciskam zęby, nie ufając sobie na tyle, żeby się odezwać. - Przynajmniej jestem szczery - dodaje. - Dopiero co przyznałeś, że jesteś kłamcą! Unosi brwi. - Przynajmniej jestem szczery co do tego, że jestem kłamcą."”

Całkowicie odmienny jest Warner. Gdy przeczytałam kilka pierwszych zdań o nim w oczach Julii wydał  mi

się potworem. Jego osoba była, że tak to ujmę intrygująca. Mocny charakter, do tego silna chęć dążenia do władzy, brak skrupułów. Bohater po części przerażający, ale chyba dla mnie w większej mierze ciekawy. Był bardzo wyrazisty, jego postać wzbudza wiele emocji. Długo nie mogłam go w pełni rozgryźć, myślę, że nadal wiele mi w tej kwestii brakuję.

„Jestem niemal pewna, że w tej chwili mnie nienawidzi. Nienawidzi mnie za to, że ja nienawidzę siebie”

Jak pewnie domyślacie, ci panowie walczą o względy Julii. Po części mają podobne intencje, ale powinnam podkreślić słowo po części. Tu plan Warnera był zdecydowanie ciekawszy i bardziej brutalny, po prostu interesujący. Ale jak znaleźć miejsce dla miłości, gdy twój dotyk rani, gdy nie można nawet podać ręki, objąć, przytulić. Wszystko wyjaśnia się w dalszej części lektury. Trochę prosto, ale czy wszystko musi być skomplikowane, nadal jednak czytelnik nie wie, dlaczego. Nie mam pojęcia, czy będzie ku temu jakieś rozwiązanie, mam nadzieję, że wszystko się wyjaśni, ujawni.

„Koniec snów na jawie.”

Świat przedstawiony w powieści, o którym powinnam chyba wspomnieć na początku, jest nam jak sama myślę, w zbyt małej mierze przedstawiony. Jednak w świecie, w którym zmiany zachodzą tak szybko, gdy dziewczyna spędza 264 dni sama w zamknięciu i nie ma kontaktu z życiem na zewnątrz, jest to dość oczywiste wyjście. Wiem, że nowe oblicze Ziemi nie jest kolorowe, nie ma śpiewających ptaków, nie ma biegających zwierząt, ludzie musieli wyprowadzić się z normalnych domów. Na pewno nie jest kolorowo, jednak nie jest również bardzo przerażająco. Dla mnie było na ten temat trochę za mało, nie wiem o świecie Julii praktycznie nic. 

Więcej moich myśli poruszył temat daru, czy przekleństwa Julii. Zastanawiałam się, czy to rodzaj jakiejś dziwnej mutacji, jakieś dziwne zjawisko. Czym jest jej dotyk? Wiele pytań, końcowe fragmenty pozostawiły jeszcze więcej pytań, które niestety nadal są bez odpowiedzi. Koniec nie wyjaśnił tak naprawdę nic, a jedynie dołączył jeszcze coś innego, co tylko bardziej podsyciło ciekawość.

„Teraz już wiem, że naukowcy się mylą. Ziemia jest płaska. Wiem to, ponieważ zepchnięto mnie z jej krawędzi, choć przez 17 lat próbowałam się jej trzymać. Próbowałam wspiąć się z powrotem, ale pokonanie grawitacji graniczy z cudem, kiedy nikt nie chce podać ci ręki.”

Podsumowując, cieszę się, że po książkę sięgnęłam tak późno, dzięki temu już teraz mogę zabierać się za zakup kontynuacji i nie przejmować się, że muszę na nią tyle czekać. Z drugiej strony, nie rozumiem, dlaczego przyjemność ta tak przeciągałam. Wracając jednak do samej treści, powieść była naprawdę zaskakująca nie tylko w fabule, ale również w samym pomyśle na wykonanie i przedstawienie zdarzeń. Niezwykłe epitety i cudowne przenośne ukazały mi niezwykłość świata Julii, jej emocje i tajemnice. Pokochałam bohaterów powieści i jestem zdecydowana poznać ich dalsze losy.

Ocena: świetna

Autor: Tahereh Mafi

Tom: I 

Wydawnictwo: mooondrive

Ilość stron: 336

Cena: 34,90 zł

Data przeczytania: 2013-07-24

Skąd: własna biblioteczka

Seria o Julii:

Dotyk Julii --- 1.5 Destroy me --- Sekret Julii --- Unravel me

Książka przeczytana do wyzwania: