Imieniny

Pamiętacie jeszcze ten okres, gdy z utęsknieniem czekaliście na urodziny, czy imieniny(no dobra, ja nadal tak mam)? Zawsze był to, przynajmniej dla mnie, wspaniały, prawie odświętny dzień, gdy rodzice jakby mniej się czepiali, a nawet siostra zwykle złośliwa stawała się milsza(mogę to napisać, bo i tak nie chcę jej się czytać moich recenzji). Dostawałam prezenty i zawsze bardzo się cieszyłam. Cudowny dzień. A co gdy ma się dużą rodzinę i w każdym miesiącu trafia się wiele takich dni, w którym ktoś świętuję?

Właśnie pomysł imienin jest głównym wątkiem powieści młodzieżowej Małgorzaty Musierowicz pt.  „Imieniny”. Autorka znana jest z serii „Jeżycjada”, która opowiada o rodzinie Borejko. Każda kolejna część jest w pewnym stopniu z innymi powiązana, choć każda zawiera inną historię.

Główną bohaterką powieści „Imieniny” jest Róża, którą cała rodzina od maleńkości nazywano w domu Pyzą. Książka w dużym stopniu skupia się na jej rozmyślaniach, jednak wtrącane zostały też spojrzenia na zdarzenia innych bohaterów. Ciekawe rozwiązanie, gdyż w domu Borejków wiele się dzieje. Cała rodzina, wydarzenie nadają książce realizmu, przecież zabawne przygody zdarzają się w każdej rodzinie, a że u Borejków jest ich więcej, to dla czytelnika jeszcze lepiej.

Polubiłam prawie wszystkie postacie, były zabawne, cudownie wykreowane. Najzabawniejszym bohaterem był pan Bernard, którego zachowanie było kompletnie oderwane od rzeczywistości, cały czas chodził z głową z chmurach. Najmniej spodobała mi się młodsza siostra Róży, Laura. Dziewczyna była rozkapryszona i niezrozumiała, że nie może być cały czas w centrum uwagi. Jest jej poświęcona kolejna część serii „Róża i Tygrys”, chciałabym ją przeczytać, więc mam nadzieję, że się poprawi.

Książka napisana jest prostym i zrozumiałym językiem, choć powieść ma już sporo lat i akcja dzieje się w latach 90’, to i tak czytało się ją bardzo przyjemnie. Nie było jakichś wielkich nawiązań do tego okresu, czułam, że akcja równie dobrze mogłaby się dziać w 2013 roku.

Pytania na peronie, do śpieszących się ludzi:

„-Jak by pani zareagowała na wiadomość, że pani sąsiad to homo sapiens?[...]

- Zareagowała? No, nie wiem – odrzekła.– A co bym miała powiedzieć takiemu? Mało to dzisiaj człowiek musi wyrozumieć i ścierpieć? [...]

-Przepraszam, dzień dobry –[...]- Co by pani zrobiła, gdyby się okazało, że pani kolega z pracy to homo sapiens?[...]

-Oczywiście wcale bym nie zareagowała! –Oburzyła się rozmówczyni. – Nie wtykam nosa w nie swoje sprawy jak pierwsza lepsza drobno-mieszkanka!... ”

Kolejnym plusem jest, że książka została napisana z humorem. Często czytając ją miałam uśmiech na ustach. Żarciki pana Bernanda, zaloty do Róży, wszystko układało się w jakiś ciekawy, zabawny wzór. Pani Musierowicz ma talent do pisania powieści lekkich, które mogą spodobać się nawet osobom, które nie lubią, nie zaczytują się powieści młodzieżowe, np. mnie.

Ogólnie rzecz ujmując jest to dobra książka, czyta się ją lekko i przyjemnie. Nie powiem na pewno, że zachwyciła mnie tak, że sięgnę po nią jeszcze raz albo i więcej, ale na pewno mogłam się przy niej odprężyć. Jest to  najlepsza książka z czterech, które musiałam przeczytać na konkurs, będę ją miło wspominać. 

Ocena 7/10

Autor: Małgorzata Musierewicz

Tom: XII

Wydawnictwo: AkapitPress

Ilość stron: 208

Cena: ok. 20 zł

Data przeczytania: 2013-02-23

Skąd: biblioteka publiczna

__________________________

Chciałam Was przeprosić za moją ostatnią nieobecność, zachorowałam i leżałam w łóżku, nawet nie miałam siły na odwiedzanie bloga. Kilka książek przeczytałam, mam do napisania sporo zaległych recenzji i oczywiście sprawy szkolne, typu testy, kartkówki i samo uzupełnianie zeszytów. Mam nadzieję, że szybko wszystko nadrobię, bo jak nie, to ciężki weekend mnie czeka. 

Pozdrawiam.