Ostatnie życzenie

Jeszcze niedawno wyrażenie „polska fantastyka” nie miało dla mnie wielkiego znaczenia. Wiedziałam, że nasi rodacy piszą, ale żeby bardziej zapoznać się z ich działami, nie miałam okazji. W zeszłym roku przeczytałam serie Pani Miszczuk o diablicy Wiktorii, ale to było raczej leciutkie spojrzenie na to, na co strać polskich pisarzy. Tym razem sięgnęłam po coś, o czym myślałam naprawdę długo, bo już chyba z cztery lata. Cykl, o którym słyszeli chyba wszyscy, a z którym ja nie miałam jeszcze przyjemności się zapoznać.

Mowa oczywiście o Wiedźminie, serii Andrzeja Sapkowskiego. Długo zastanawiałam się, po jaką książkę sięgnąć, czy zacząć od opowiadań, czy może lepiej od cyklu. Mój problem rozwiązał się sam. W bibliotece pani przyniosła mi „Ostatnie życzenia”, czyli pierwszy zbiór opowiadań z świata Wiedźmina.

„- Zło to zło, Stregoborze - rzekł poważnie wiedźmin wstając. - Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne a granice zatarte. Nie jestem świątobliwym pustelnikiem, nie samo dobro czyniłem w życiu. Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale.”

Opowiadania zawarte w książce łączą się jedną postacią, a jest nią właśnie wiedźmin, Geralt z Rivii. Mężczyzna o białych włosach z nieodłącznym mieczem na plecach. Zajmuję się zabijaniem stworzeń niepożądanych, strzyg, upiorów, czy innych monstrów. Wieloletni trening wyszkolił go w sztuce walki. Postać niezwykła ciekawa, tajemnicza, która nie pokazuję niczego wprost. Wykreowana interesująco, jako czytelniczka, chciałam poznać jego drugą naturę, co skrywa pod skorupą. Czytając coraz lepiej poznawałam jego przeszłość, sekrety jego profesji.

Czas jednak napomknąć odrobinę o budowie książki. Składa się ona z sześciu, a właściwie siedmiu opowiadań. Jedno z nich „Głos rozsądku” składa się z kilku części i jest przerywnikiem pomiędzy dłuższymi opowieściami. Wprowadza nas w historie, przez co tworzy się ciągłość między zdarzenia, a czytelnik nie odczuwa ciągłej zmiany zdarzeń. Każde opowiadanie opowiada odmienną historię, ale jak wspomniałam wcześniej łączy się z postacią Geralta i lepiej odkrywa nam jego naturę.

Na duży plus dla mnie zasłużyło to, że autor oddał realia epoki, zwłaszcza odebrałam to podczas czytania wypowiedzi bohaterów. Niekiedy, zwłaszcza podczas wypowiedzi chłopstwa miałam lekkie problemy z ich odczytaniem, a wszystko dzięki archaizmom i innej składni. Czytało się w to w sumie zabawnie, najbardziej, gdy bohaterowie, tacy jak Jaskier(przyjaciel Geralta) i sam wiedźmin się w ten styl wypowiedzi wciągali.

Mimo że czytałam już sporo zagranicznej fantastyki, ta opowieść wydała mi się czymś innym, czymś nowym. Może to właśnie przez połączenie legend, magii i klimatu, który od razu kojarzył się ze Słowianami. Stworzenia, z którymi walczył Wiedźmin, to nie tylko wampiry, trolle, ale również takie istoty, które znałam z dawnych polskich, ogólnie słowiańskich legend. Do tego wszystkie stworzenia dzieliły się na liczne podgrupy, o których nigdy nie słyszałam. Ale ciekawie było poznać nowe wyobrażenia.

„Ludzie (...) lubią wymyślać potwory i potworności. Sami sobie wydają się wtedy mniej potworni (...) Wtedy jakoś lżej im się robi na sercu. I łatwiej im żyć.”

Historie doskonale wprowadzają w świat wiedźminiśki, myślę, że był to dobry wybór, by po nie sięgnąć najpierw, gdyż dzięki niej poznajemy pewne niuanse, które mogą przydać się podczas czytania cyklu. Teraz przede mną kolejne opowiadania, a następnie mam w planach całą serię. Mam nadzieję, że wykonam postawiony sobie cel na ten rok i zacznę czytać polskich autorów.

Ocena: bardzo dobra

Autor: Andrzej Sapkowski

Tom: I

Wydawnictwo: superNOWA

Ilość stron: 288

Cena: 29,90zł

Data przeczytania: 2014-01-06

Skąd: biblioteka publiczna

Cykl Wiedźmin:

Ostatnie życzenie  ---  Miecz przeznaczenia  --- Krew elfów  ---  Czas pogardy  --- Chrzest ognia  ---  Wieża jaskółki  ---  Pani Jeziora 

Wyzwania, w których bierze udział ta książka:

1. Przeczytam tyle, ile mam wzrostu  +2 cm

2. Serie na stracie

3. Czytam fantastykę

4. Fantastyczna dwunastka