Eragon

Od razu napiszę, że nie będę się tym razem rozpisywać. Po pierwsze nie mam zbyt wiele czasu, bo nauka goni, a po drugie niestety nie mam zbyt wiele do napisania, a dlaczego? O tym za chwilę.

Eragon jest młodym chłopcem pochodzącym z biednej rodziny. Często wyruszał na leśne polowania tam, gdzie nikt inny się nie zapuszczał. Właśnie w takim miejscu znajduje niezwykły przedmiot, który postanawia sprzedać. Rzeźnik nie chce jednak zamienić go na jedzenie, Eragon wraca, więc do domu z pustymi rękami. Chłopak nie wie, że wydarzenie to na zawsze odmieni jego los.

Okazuję się, że ów dziwny przedmiot jest smoczym jajem, o których jak sam Eragon sądzi, krążą jedynie legendy. W tajemnicy przed rodziną wychowuję młodego smoka i spędza z nim wiele czasu. Jednak czas spokoju szybko mija, życie chłopca komplikuję się, ktoś morduje jego ojca, musi, więc uciekać. Razem z Saphirą i wioskowym opowiadaczem wyruszają w niebezpieczną wyprawę, by ukryć się przed licznymi wrogami.

Muszę na wstępie wspomnieć, że miałam lekkie oczekiwania względem „Eragona”. Mimo młodego wieku autora, Christophera Paoliniego,  liczyłam na niesamowitą, bajkową opowieść, która wciągnie mnie bez reszty. Niestety mierzyłam chyba zbyt wysoko. Początkowo jednak nic ku temu nie wskazywało. Zaczęłam czytać, wprowadzenie w wydarzenia, powolne kreowanie akcji mi nie przeszkadzało. Jednak przerwałam czytanie, gdyż udało mi się wypożyczyć z biblioteki książkę, na którą czekałam bardzo długo. Kiedy znów zaczęłam czytać nie szło mi już tak jak wcześniej. Zaczęłam czytać fragmentami, najpierw 25 stron, czasem mniej. Pomyślałam, że muszę ją skończyć, bo skoro trzymałam ją tak długo, powinnam. Tak więc zrobiłam, jednak raczej nie z wielką przyjemnością. Wydarzenia zaczęły mnie nudzić, działo się mało, a nawet jeśli, to nie wzbudzało to we mnie emocji. Momentami odczuwałam, jakby książka była wręcz naciągana, niektóre wydarzenia działały na mnie drażniąco. Niestety wymęczyłam tę powieść.

Jak pewnie widzieliście na blogu rzadko oddaje negatywne recenzje, bo zawsze potrafię wyszukać coś pozytywnego. Ale tu nie za bardzo mi się chcę. Choć nie mogę ująć autorowi tego, że miał wyśmienity pomysł. Smoczy jeździec, smoki jako inteligentne i przyjazne istoty. Tak to ma potencjał, ale dla mnie nie wykorzystany. Myśląc, co by jeszcze dodać do tych zdań, przypomniał mi się humor, a właściwie jego brak. Tak to również mógł być czynnik, dlaczego czytałam tę historię tak długo. Bohaterowie zawsze byli poważni, a nawet jeśli żartowali, to mnie to nieszczególnie bawiło. Nie wiem, czy to zależy od dnia, ale dziś jestem do tej  pozycji nastawiona negatywnie.

Napomknę jeszcze o bohaterach. Niestety polubiłam chyba jedynie Broma, bo przypominał mi postać z innej książki fantasy(dla mnie lepszej duuuużo) a mianowicie Halta z cyklu Zwiadowcy. Jednak reszta była zdecydowanie za dziecinna, nawet dorosłe postacie zdawały mi się dzieckiem w ciele dorosłego.

Zapomniałabym wspomnieć o tym, jak wpływały na mnie dialogi postaci. Dla mnie były one niesamowicie nierealne, nie wierzę, że w normalnej rozmowie, każdy rzuca na prawo i lewo pięknymi metaforami, powiedzonkami lub radami, a zwłaszcza 15-letni chłopcy. Często zdawało mi się jakby autor chciał przekazać wiele mądrości książką, jednak dla mnie co za dużo to nie zdrowo.

Nie wiedziałam, że narzekanie jest takie przyjemne. Miała być krótko, a  tu co chwilę znajduję jakieś nowe minusy. Chciałam też wspomnieć, że często odczuwałam jakbym to już kiedyś czytała. Niektóre wydarzenia mocno przypominały mi Władcę Pierścieni, co działało na niekorzyść. Uważam, że Paoloni, nie może się umywać do Pana Tolkiena. Podobny był również klimat, jednak tam odczuwało się jakieś przyciąganie, chęć poznania dalszych losów, a tu raczej nie.

Podsumowując, nie jestem usatysfakcjonowana lekturą „Eragona”. Jak już wiele razy wspominałam książkę wymęczyłam i nie wiem, czy  skończyłabym ją, gdyby nie moje samozaparcie. Powiedziałam sobie, że skończę i się udało. Cóż, może za późno po nią sięgnęłam, może po prostu miałam zły humor. Nie wiem, jednak wszystkie te czynniki złożyły się na to, że książka była dla mnie słaba. Tym razem chyba zrobię wyjątek i nie sięgnę po kontynuację. Trudno, może jakoś to przeżyję.

Ocena: słaba [2/6]

Autor: Christopher Paolini

Tom: I

Wydawnictwo: MAG

Ilość stron: 495

Cena: 32zł

Data przeczytania: 2013-12-08

Skąd: biblioteka publiczna

Seria Dziedzictwo:

Eragon  ---  Najstraszy  ---  Brisingr  ---  Dziedzictwo

Książka przeczytana do wyzwania: